من چراغ نمی خواهم

خورشید مال من است...

دوست ندارم فکر کنی بر نمی گردی

تو برمی گردی و در تابستان اولین سیب را می آوری

من برمی خیزم و روزنامه ها را فراموش می کنم

و یک شب شام خدا را می آورم . زیر همین سقف

چقدر زود باید . تو بیایی

وقت حرف هست

به فصل سیب قسمت شو

تو می توانی شبانه مرا به کشف آب تنی لذت ببری

سربسته نیست این حرف ها

فقط بگذار خال کنم هنوز به گوش تو نرسیده....

بگویم که این دل دل لاابالی

مرا می برد رو به سمت خیالی

بگو در هوای کجا پرسه میزد

که گم شد شبی سرد در این حوالی

پر از تشنه کامی است دنیا دل من

تو را دوست دارد در این خشکسالی

به سرشاخه های درختان این باغ

نمانده به جان تو جز سیب کالی

پرم کن زمستان مرا از طراوت

در این روزهای خوش پرتقالی

چرا ای دل بی پناه من امشب

گرفتار اندیشه های محالی

شب است و اجل می شمارد نفس را

گرفته دلم از تمام اهالی

هنوز به خاطر معیارهایش بازخواست می شد

امضا نکرد قبول افکاری را که نداشت

ماه از چشم آسمان افتاد....

دریا که امشب غرق شد در شبنم ناچیز تو

هم قید زیتون را بزن هم قید دریا را ولو

این که تو را با خوشه ی انگور بی طاقت کند

تا مست تر در کوچه های نیمه شب باشی ولو

هرچند رنگ گیسویت خاکستری تر میشود

با اصطکاک هر قدم بدجور میگیری الو

خورشید . هم ساقی و هم .هم استکانت میشود

حتا برای سوختن داده به تو حق وتو

هم دست از ما بهتران شد باز هم احساس ما

رسوای پنهان مانده را در کوچه ها دادند لو

هم گل برافشانیم و هم در ساغر اندازیم می

شاید زنی هم در فلک انداخت روزی طرح نو

کاش پروانه ای باشم

با بال هایی آبی

و کاش تو گلی باشی سرخ یا سپید

چه فرقی می کند؟!

کاش ما همان بودیم که نبودیم ؟!

راه دریا مگر کویر شده

که دلم با تو هم مسیر شده؟

ما دو محکوم انفرادی خویش

بین ترفند ها اسیر شده

نفس هر دومان بریده و باز

مقتدر رو به روی شیر شده

مثل دو اسب بسته به گاری

راهی راه ناگزیر شده

سورچی مسلط تقدیر

تسمه برداشته امیر شده

دیر یا زود هر دو می میریم

بد به حال کسی که دیر شده

گاهی که با تو هستم

 فکرم هزار جا می رود

بیشتر به سمت . نفرتی که انتظارش را می کشی

نگران باش

چون به هر حال دوستت دارم...

به نمی دانم خیره می شوم

و علامت سوالی که نقطه ی آنم

چه قدر هوایی بی تو گرم است

.....

خانه از هوای تو شسته می شد

و من

به نمی دانم خیره می شدم .

شعر م بوی خراسان میدهد

بوی باران بوی باران میدهد

شعر من دارد بهاری میشود

تشنگی را نیز پایان میدهد

میگذارد پشت سر دیروز را

مژده  ی دیدار یاران میدهد

میشکافد با نگاهی موج را

هم خبر از باد و طوفان میدهد

فوج آتش را گلستان میکند

ساحران را نور ایمان میدهد

شعر من این میزبان بی ریا

هرچه دارد را به مهمان میدهد

میکند لبریز جامم را ز عشق

خستگی را نیز پایان میدهد

من غبار راه یاران ولی

روی دستم اسمان جان میدهد.

روزها شب می شوند

آدم ها می میرند

درختها می شکنند

و من....

آنقدر زنده خواهم ماند

تا شبها روز شوند

تا بچه هایم در فصل بهار به دنیا بیایند

تا تو درختی شوی قوی تر از من

آنقدر که بتوانی عاشقم شوی.