کوچه ی دختران چشم آبی پسران سیاه پیراهن

بیوه زن های منتشر در باد کودکان نشسته بر روزن

بوی باروت کوچه ی بن بست...انفجاری مهیب در پیش است

دست و پا می زند کسی در باد می شود باغ چشمه ی سوزن

مرد بی آنکه اعتراضی کند مرگ را می پذیرد و فردا

خبر تازه ی محل این است: اعترافات ساده ی یک زن

با کمال فروتنی فردا آسمان را به خانه مهمان کن

آسمان را بیاور و در گوشش بزن آن قدر تا سحر شیون

تا مگر خواب دیر سال اش را بشکنی با صدای رنگینت

آفتابی که هست تکلیف آسمان را نمی کند روشن

چای و قلیان و قهوه و تریاک...تو خودت را تباه خواهی کرد

شوکران و شکر چه خواهد کرد ؟من خودم راضی ام به این مردن

من خودم را به دار خواهم زد در همین کوچه کوچه ی بن بست

تو کمک کن فقط که برخیزم و...تقاص مرا بگیر از من

با آنکه یکی تاک ندارد خاکت

جز حس طربناک ندارد خاکت

جاروکش پیر گریه می کرد که آه

جارو چه کشم؟ خاک ندارد خاکت

گلدان ترک خورده پس پنجره ات

گل کرده تبش در هوس پنجره ات

این قدر که آه می کشد می ترسم

یکباره بگیرد نفس پنجره ات

من آمده ام مهر قبولم بدهی

حالی به دل تنگ و ملولم بدهی

تا باز بیایم و دخیل تو شوم

من منتظرم اذن دخولم بدهی

به جبر    رفتی     و با اختیار برگشتی

قرار   بود    ولی    بی قرار   برگشتی

تو مثل یک گل شایدسفید شاید سرخ

بهار    آمده   بودی     بهار   برگشتی

چه کرد با تو تهمتن چه کرد با تو غرور

که با عصای سفید از  شکار  برگشتی

تمام مدت  عمر  تو  صرف  عشرت شد

به سیب   آمده  بودی   انار   برگشتی

برای این که جهان را درست بشناسی

شبیه روز    نخستین   به غار  برگشتی

کنار    آمده   بود    اگر   آسمان   با تو

تو بی ملاحظه   از    روزگار    برگشتی

نبود و بود  تو  فرقی    نمی کند     اما

دلت خوش است که از پای دار برگشتی

شهید نورعلی شوشتری (زادهٔ ۱۳۲۷ در نیشابور - مرگ ۲۶ مهر ۱۳۸۸ در پیشین) یکی از فرماندهان ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود که در انفجار انتحاری در پیشین به شهادت رسید ..

او در زمان این ترور جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه بود و درجهٔ سرتیپی داشت. وی پسرعموی اسماعیل شوشتری وزیر دادگستری سابق ایران بود.^[۲] نورعلی شوشتری مؤسس و عضو هیأت مدیره بود.[۳]

نورعلی شوشتری در خانواده‌ای دهقان در سال ۱۳۲۷ در روستای ینگجه بخش سرولایت نیشابور به دنیا آمد. پیش از انقلاب اسلامی ایران با آیت الله سید علی خامنه‌ای در ارتباط بود و پس از انقلاب به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد.

در زمان جنگ ایران و عراق در جبههٔ خوزستان بود و در عملیات مرصاد که برضد حمله سازمان مجاهدین خلق ایران (در استان کرمانشاه) انجام شد نقش فرماندهی را برعهده داشت و امام خمینی پس از این عملیات به او گفته بود: «در این دنیا که نمی‌توانم کاری بکنم. اگر آبرویی داشته باشم در آن دنیا قطعاً شما را شفاعت خواهم کرد»^[۴]

فرماندهی لشکر ۵ قرارگاه نجف، قرارگاه حمزه و جانشینی فرمانده نیروی زمینی سپاه بخشی از مسئولیتهای این سردار سرتیپ است. وی از ۱ فروردین ۱۳۸۸ با حفظ سمت، فرماندهی را برعهده گرفت و سعی داشت با تلاش فرهنگی و عمرانی به پیشرفت و همبستگی در استان سیستان و بلوچستان بپردازد.^[۵]

وی در صبح یکشنبه ۲۶ مهر ۱۳۸۸ در همایش وحدت اقوام و مذاهب سیستان و بلوچستان که با شرکت عشایر بلوچ در منطقهٔ پیشین جریان داشت در انفجاری انتحاری به همراه برخی از فرماندهان سپاه و عشایر بلوچستانبه شهادت رسید.

نورعلی شوشتری از ۱ فروردین ۱۳۸۸ به فعالیت در استان سیستان و بلوچستان پرداخت. او به کار فرهنگی و سازندگی اعتقاد داشت و برای این منطقه راه‌حل نظامی قائل نبود. حضور وی در کارهای فرهنگی باعث نزدیکی و همدلی عشایر و مردم بلوچستان با او شده بود.

شوشتری به همبستگی میان عشایر و طوایف بلوچستان پرداخت و اقدامات فراوانی در اینباره کرد. ابراهیم شهریاری یکی از همراهان او گفته است:^[۷]

با توجه به حضور من در سال‌های متمادی در استان سیستان و بلوچستان در طول تاریخ انقلاب جایی ندیده بودیم که بزرگان طایفه‌ها به نظام خیانت کنند و این افراد از اقدامات سردار شوشتری در مدت حضورش در این استان استقبال بسیار خوبی کردند. بحث همایش‌های سران طوایف و عشایر که پیش آمد، هدف ایجاد وحدت در منطقه بین سران مد نظر بود تا همه دور هم جمع و توانایی هر طایفه سنجیده شود و همه اینها هزینه‌بر بود. سردار شوشتری در این زمینه تاکید داشت که به همان رسم و رسوم خودتان چادرهایی را برپا کنید و دور هم جمع شوید. تمام افرادی [را] که از اوایل انقلاب با یکدیگر بودند و مشکلات داشتند، حتی قصد انتقام‌گیری از یکدیگر را در سر می‌پروراندند را دور هم جمع و نصیحت کرد و از آنها نسبت به یکدیگر رضایت گرفت و پس از ۲۰ سال در برخی روستاهای اطراف سراوان اختلافات خود را کنار گذاشتند و دوستی‌های جدید شکل گرفت.

منبع:ویکی پدیا