و هر چه حجله ی من رو به راه تر میشد

سیاه جامه ی بختم سیاه تر میشد

مرا به خلوت امن حضور می بردی

و لحظه لحظه دلم بی پناه تر میشد

شبی که بودن من در محاق گم شده بود

چگونه روی تو هر لحظه ماه تر میشد؟

به حال خود زار میزدم هر روز

و میله های قفس راه راه تر میشد

رسیده بود زمستان نگاه می کردیم

به کاج پیر که هر لحظه شاه تر میشد

نه کافرم . نه مسلمان ! ولی خدا ای کاش

از این که هست کمی سر به راه تر میشد.

یا به بندر     می کشاند     ترکمن می آورد

یا که     از هندوستان شکر   شکن می آورد

قهوه ی قاجاری اش طعم عسل دارد که هی

می برد جان از تن و هی جان به تن می آورد

چون کبوتر بازهای   حرفه ای     همراه سوت

پرپری   ها     را   برای    جلد   من  می آورد

آن قدر عریان مرا رقصاند این   صاحب    نفس

تا   نفهمم   از   چه   سمتی  پیرهن می آورد

عاقبت    این  راه زن  هم  راه  من را   می زند

هم    به قصد   کشتنم   شمشیر زن می آورد