می خواهم در کمال زیبایی بمیرم

در بهترین لباسی که دوست دارم

با موهایی رهاتر از همیشه

می خواهم وقتی مردم

آنقدر دوست داشتنی باشم که

حتا تو نتوانی فراموشم کنی

اَفتاو د بَرج چهره ی ماه توتیره یه

دریاکی از دوچشم تو دم بزنه خیره یه

موم میثل عاشقای بزورگ نشابوری

یک دیل دَرُم دريادلَنگو د او زولف تیره یه

 دستت دروست،چیشمه ی چیشم اَلگیت زلال

عشقت برای خسته ی طوفان جزیره یه

دیلمَه د مون برگ شقایق پچونده یوم

وَستَن دگه خیال کو سیکّه یه لیره یه

پِش توازنگاه گول انداما،دم زین

ای رَم بدن کی قصّه ی کرمون وزیره یه

اصلش دیله که ازتو سِوا نِمره هچ زُمون

شعرا برای روز مبادا ذخیره یه

چشم تو ور ردم کید و آز گوشمه تاو بدا

آخ چی قشنگ مور دمون بزی داو بدا

رفتم دلای خرمن موهات قییم روم

افتاو پشنیت همه جامه الاو بدا

کاشکی قییم مرفتم وپیدام نمکیدن

روزی که گونه هات موره ماچی دخواو بدا

 دست ودیلم بلرزی وآزخوادمه گوم کیدم

وقتی که چشم مهربونت مور گلاو بدا

یادش به خیرخواو خوبی بو کی پرده دار

همه ر وپی بزه وموره وجلاو بدا

چشم ب جنبه ره ببی موغرق خواو بیم

یک دفعه اشک ب صحب ر واز سلاو بدا

يادقديم وگول لَه لَه ودشت ودَمنَه

يادش فقط دْكونج خَنَه ديل مَه وامنه

فصل گول گلاو وصداي چْرْخ رسي

اينگارمني دْمونِ دوگوشم صدامنه

يادش به خير بانجو وگورجه كُدوي ناز

دم پاي خياروسوزي دْخُرجون واَلْوَنه

جيغ مِزَيَن خيارقلمي صدته يك قرون

اينا براي شما نِيَه جزحرف و اَوْسَنَه

انگوردْمونِ بْقّلي يا بو طبق طبق

يك تخته مشك نون تنورپز دْهَرخنه

ازبس كي موه ها فْرَو بو دْبقّلي

كسبش كساد بوحكيم وهم دواخنه

ياد پُلاو سلّه كش وكنده پز به خير

با روغناي زرد نه چربي يْ پيندَنه

يك من برينج صدري اعلا به چارقرن

كيلوسِصَدتْمَن حاله آمول نيم دنه

يادصفاي شهر وفرحبخش وده كلاغ

هروخ كي ياد منوم همه جامه مسوزنه

اَسْته كريم خوادش مْدَنه اختياردره

هرجوركي چرخ چاي زمنه رْ بِچْرخنه

يك كش دگرخداكنه وَرْگْرْده اُ روزا

دست خدا اُ عهد وزمون ره بِگْردنه

تاشيره ي نبات ره بْ جايْ بهترين عسل

ورمشتري مغازه ي بقال نِچوپّنه

قربون نوم شاعراي بذله گو بِرم

هركي كي بشتر ازهمه خلق رْ مْخْندَنه

بهرش وانِمره احمدي هركي دْ روزگار

قدرت دره بْ زور همه ره وَمْجيجّنه

طرحی که شعر بی خبر از من کشیده بود

تشریح بی بدیل خطوط خمیده بود

تا شاعرانه تر به خودم خیره شوم

در من هزار چشم نهان آفریده بود

پلکی به سمت آینه رفتم دلش گرفت

او نیز با تمام شما هم عقیده بود

روزی که با تبر به سراغ تو آمدم

رنگ از رخ تمام خدایان پریده بود

پای ستاره لنگ خدا خسته ماه گیج

خورشید در مقابل من قد کشیده بود

دیگر چه جای شعر و شکایت که باغبان

این سیب را برای من از شاخه چیده بود

من هاج و واج خیره به تکرار یک گناه

انگار هر چه بود به پایان رسیده بود.

استکان های عکس بر بشقاب

فال های مریض و پی در پی

باز هم قسمتم نشد چشمت

روزهای بدون تو تا کی؟

روزهایم عجیب دلگیرند

مثل آن جمعه ای که تب دارد

با دل من کمی مدارا کن

بخدا قلب هم عصب دارد

جای گریه، قدم درون غزل

مردها کارشان فقط این است

توی آن کوچه ای که رد شده ای

راه رفتن چقدر شیرین است

خستگی شد لباس بر بدنم

توی خانه لباس می پوشم

لحظه ی دیدنت چه رویایی ست

بی لباس از تو عشق مینوشم

رو به رویم نشسته ای بگذار

توی فنجان خود قدم بزنم

کافه چی چشم می چراند، باز

باید این کافه را بهم بزنم