آرش کامور، (۱۳۵۸) آهنگساز و نوازنده ایرانی کمانچه به عنوان ساز تخصصی وی است. آثار سبوی تشنه و سراسر مه نگاهی است به شعر شاعران معاصر، شاعرانی که در اشعار خویش رنگ اجتماع را نهفته دارند.

وی در شهر ادب و هنر، نیشابور در خانواده‌ای متولد شد که هنر به خصوص موسیقی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود. فراگیری کمانچه را از سال ۱۳۶۹ در محضر شادروان اسکندری آغاز نمود و بعدها خدمت اساتیدی چون اردشیر کامکار، علی‌اکبر شکارچی، کریم صالح عظیمی، نصرالله ناصح پور، سعید فرج‌پوری، محمدعلی کیانی‌نژاد و... رسید و در زمینه شناخت بیشتر موسیقی ایرانی از محضر اساتیدی چون پرویز مشکاتیان و محمدرضا درویشی استفاده نمود.

وی در سال ۱۳۸۵ مدرک کارشناسی و در سال ۱۳۹۱مدرک کارشناسی ارشد موسیقی ایرانی را از دانشگاه هنر تهران اخذ نمود و رساله وی با عنوان «نقش اسطوره در موسیقی دستگاهی ایران» که نگاهی است به ریشه‌های تاریخی و تاثیر آن بر موسیقی دستگاهی ایرانی، مورد توجه فراوان از سوی دانشگاه قرار گرفت. سابقه تدریس وی در دانشگاه موسیقی تهران (علمی کاربردی)، کلاس‌های آزاد دانشگاه سوره و... می‌باشد. وی همچنین نشست‌هایی را پیرامون شناخت بیشتر موسیقی ایرانی در داخل و خارج از کشور داشته است.

وی در کارنامه هنری خویش فعالیت با بزرگانی چون پرویز مشکاتیان در گروه عارف، محمدرضا لطفی در گروه شیدا و همکاری با گروه‌هایی چون شهنازی و اقبال را ثبت کرده است. در سال ۱۳۸۴ را به سرپرستی خویش تاسیس نمود که حاصل فعالیت این گروه به آهنگ سازی آرش کامور آلبوم‌هایی چون سبوی تشنه به خوانندگی سالار عقیلی با نگاهی به اشعار شاعر معاصر مهدی اخوان ثالث و آلبوم سراسر مه^[۱] به خوانندگی محمد معتمدی می‌باشد. همچنین چند مجموعه دیگر از این آهنگساز و نوازنده کمانچه در دست انتشار است. آرش کامور در مورد ساخت آلبوم پر فروش و موفق سبوی تشنه چنین گفته که این اثر، بازتاب غم دیرین مهدی اخوان ثالث می‌باشد. از دیگر آثار وی که نگاهی نوین به نوازندگی کمانچه و قابلیتهای اجرایی این ساز می‌باشد، آهنگسازی و ساخت مجموعه «راوی» می‌باشد که از سوی شهر کتابها اثر برگزیده و پر فروش اعلام گردید. کامور در سال ۱۳۹۳ در بخش آهنگسازی از سوی آرای مردمی کاندید جایزه جشن موسیقی ما شد.

منابع : سایت ویکی پدیا

رضا آریایی در سال 1370 در شهرستان نیشابور متولد شد. او از سن چهارسالگی موسیقی را با یادگیری ردیف های دستگاهی موسیقی ایران شروع کرد و طی مدت پنج سال توانست ردیف های استاد کریمی را فرا بگیرد .

رضا آریایی پس از آن به پیانو روی آورد و مدتی را نزد استاد احمد بیان پیانو آموخت . وی در آستانه ی پانزده سالگی خدمت استاد حسن گلستانی رسید و در زمینه ی سلفژ آوازی به مدت پنج سال شاگردی این استاد بزرگوار را کرد.

رضا آریایی در سال 1389 موفق به دریافت مقام اول از جشنواره ی کشوری اختصاصی صدای برتر شد.

همچنین در سال 1392 توانست در جشنواره ی کشوری آهنگسازان جوان رتبه ی نخست را به دست آورد.

در ادامه وی در تهران به نزد اساتید بنام کشور همچون : استاد ایرج - کیوان ساکت - و دیگر اساتید صاحب سبک رسید و از خدمت آن ها بهره جست.

در پی موفقیت های روز افزون و به دنبال کسب علم در رشته ی موسیقی در سال 1393 وارد یکی از دانشگاه های معتبر موسیقی در سطح جهان شد و هم اکنون مشغول تحصیل در رشته ی رهبری ارکستر می باشد.

به تازگی نیز یکی از ساخته های وی با نام ( زندگی خواب ها }  در فستیوال جهانی آهنگسازی بین دانشگاه های سطح یک در لیست 10 آهنگ برتر فستیوال قرار گرفت .

از ویژگی های اخلاقی رضا آریایی می توان به تعلق خاطر بسیار وی به زادگاهش نیشابور و تواضع و افتادگی او یاد کرد چنانچه در مصاحبه با سایت ها و مجله های بین المللی و داخلی  (نیشابور )را سرمایه و پایتخت هنر و فرهنگ جهان دانسته اند.

تو با کسی رو به رو نیستی

هزار فاصله در بند کفش های توست

به سمتی بیا

که طلوع مرا نزدیک تر کنی

می خواهم در کمال زیبایی بمیرم

در بهترین لباسی که دوست دارم

با موهایی رهاتر از همیشه

می خواهم وقتی مردم

آنقدر دوست داشتنی باشم که

حتا تو نتوانی فراموشم کنی

سرنوشت کسی را نمی توان عوض کرد

دیشب خواب دیدم

حتا اگر مهربان ترین آدم عالم واسطه شود

باز اگر قرار باشد سنگ از آسمان ببارد می بارد

اگر قرار باشد تشنه بمیری می میری

حتا

اگر قرار باشد دروغ بگویی می گویی

کاش پروانه ای باشم

با بال هایی آبی

و کاش تو گلی باشی سرخ یا سپید

چه فرقی می کند؟!

کاش ما همان بودیم که نبودیم ؟!

هر وقت نمی خوابم

بهانه ی تو کلافه ام می کند

سراغت را می گیرم

از آسمان

از نامه هایی که نمی رسند

از هرچه که تو دریغ می داری

زندگی  مثلثی گرد بیشتر نیست

که فقط انجیر های رسیده می فهمند

و شکستن ظرفی که از ذهن آشپزخانه برچیده نمی شود.

دوست دارم مثل دریا باز طوفانی شوم

پیش پای عشق تو صد بار قربانی شوم

طاقتم در سایه ی چشمان مستت طاق شد

کاش یک امشب در آغوش تو زندانی شوم

دست در دست تو دارم روز و شب با این غزل

با تو باشم کی گرفتار پریشانی شوم

باز دریای دلم را موج بر هم می زند

تا به کی زندانی این عشق پنهانی شوم

هر کجا پا می گذارم کوچه خالی از بهار

ای کلاغان من بهارم کی زمستانی شوم

عاقبت گل می دهم در زیر باران ساقیا

جرعه ای دیگر بنوشانم که عرفانی شوم

در خزانی سرد و غمگین زیر باران سکوت

من دل خود را به تو دادم که بارانی شوم

هم نمک گردیده ام با ماهیان آب شور

همچو یونس کی اسیر نابسامانی شوم

گیسوانت را پریشان کن پریشان کن که من

دوست دارم قصه پرداز پریشانی شوم.

گفتی که من دیوانه ام دیوانه بودن عار نیست

دیگر مرا با خوب و بد با زشت و زیبا کار نیست

هم در قفس افتاده ام هم دل به مستی داده ام

هم مست و هم دیوانه را در کوی رندان بار نیست

هم در قفس افتاده ام هم دل به مستی داده ام

در شهر هم جایی برای مردم هوشیار نیست

در حال مستی روز و شب پیوسته یاهو می زنم

در شهر نیشابور هم دیگر کسی عطار نیست

از آسمان شهرتان شوم کلاغان رفته اند

در گرگ ومیش شب در این صحرا به جز کفتار نیست.

من و تو سبزه بخت مصنوعی

یا دو تا تک درخت مصنوعی

خواب دیدیم سال ها انگار

عشق را روی تخت مصنوعی

من لباس نشسته ای بودم

پهن بر رخت مصنوعی

مرکز ثقل اقتدار تو نیز

بود یک پایتخت مصنوعی

پادشاهانه حکم می راندی

با چنان تاج وتخت مصنوعی

دل ما رد نشد ولی از آن

امتحانات سخت مصنوعی

هر دو گلدان شدیم و حسرت گل

ساخت از ما درخت مصنوعی

چایمان باز از دهان افتاد

چای دو سبزه بخت مصنوعی

زمین پر زندگی پرپر زمان پر

کبوتر پر کبوتر پر کبوتر

شلوغ است آسیاب اما به نوبت

اجل در می زند در می زند در

شبیه برگ می خواهم بریزم

به پای مرگ از پاییز بدتر

سلام ای شعله ی نارنجی مرگ !

فراوان های خشک ناگهان تر

بدون دوست آرامش ندارم

کمی پر می زنم بسیار پرپر

منی که عشق را عمری سرودم

سرود سووشان را کردم از بر

شما که پر زدن را می شناسید

فقط جان شما جان کبوتر

نه فرصت نیست بشماریم تا...سه

سبک تر از پر کاهی اگر ...پر

درختانی که شاعر پیشه هستند

تبر را عاشقانه می پرستند

مسلمانند صبح و عصر کافر

همیشه رو به قبله مست هستند

اگر چه عاشقان را دست و پایند

به چشم عاقلان بی پا و دستند

تمام عمر در آغوش آتش

پریشان زیر خاکستر نشستند

از این آزادگان هرگز نپرسید

چرا بستند پیمان یا شکستند

درختانی که ذکر خیرشان رفت

به طور قطع شاعر پیشه هستند.

آفتابی کنید ماه ام را قله امشب پلنگ می خواهد

چند نقطه...شتاب لازم نیست این حکایت درنگ می خواهد

شیشه های شکسته می خواهند جرعه جرعه به رقص برخیزند

مطمئنم برای گریه شدن بغض آیینه سنگ می خواهد

بره آهوی قصه با پای خودش آقا ! به دام افتاده ست

هم به سمت تو می دود با شوق هم امان از تفنگ می خواهد

طرح جغرافیای چشمانت نقشه ای لو نرفته را حفظ است

مثل تاریخ در تب تقدیر مردمان زرنگ می خواهد

هم غریب و هم آشنای همه دشمن دشمنان رفیق همه

از کبوتر گرفته تا آهو عاشقان را قشنگ می خواهد

کوچه ی دختران چشم آبی پسران سیاه پیراهن

بیوه زن های منتشر در باد کودکان نشسته بر روزن

بوی باروت کوچه ی بن بست...انفجاری مهیب در پیش است

دست و پا می زند کسی در باد می شود باغ چشمه ی سوزن

مرد بی آنکه اعتراضی کند مرگ را می پذیرد و فردا

خبر تازه ی محل این است: اعترافات ساده ی یک زن

با کمال فروتنی فردا آسمان را به خانه مهمان کن

آسمان را بیاور و در گوشش بزن آن قدر تا سحر شیون

تا مگر خواب دیر سال اش را بشکنی با صدای رنگینت

آفتابی که هست تکلیف آسمان را نمی کند روشن

چای و قلیان و قهوه و تریاک...تو خودت را تباه خواهی کرد

شوکران و شکر چه خواهد کرد ؟من خودم راضی ام به این مردن

من خودم را به دار خواهم زد در همین کوچه کوچه ی بن بست

تو کمک کن فقط که برخیزم و...تقاص مرا بگیر از من

این که از شوق جنون مشک به دندان دارد

تشنه کامی ست که هفتاد و دو مهمان دارد

چشم بر چشم خدا دوخته و می داند

ابر این واقعه ی غم زده باران دارد

هر شهیدی که از این طایفه برمی خیزد

آفتابی ست که صد قافله توفان دارد

زیر لب زمزمه می کرد هلا با خورشید

بیش از این سخت مگیرید که تاوان دارد

نه فقط اهل زمین در غم شان می گریند

آسمان نیز به این حادثه ایمان دارد

با آنکه یکی تاک ندارد خاکت

جز حس طربناک ندارد خاکت

جاروکش پیر گریه می کرد که آه

جارو چه کشم؟ خاک ندارد خاکت

چشم تو به دریا زده بیدل ها را

در خویش کشیده است ساحل ها را

ای شعر مجسم طلا کوب شده

مضمون تو جمع کرده دعبل ها را

با یک نظر از دور شفا می گیرد

بیماری منظور شفا می گیرد

آن گاه که بینش تو صاحب نظر است

حتی گره کور شفا می گیرد

گلدان ترک خورده پس پنجره ات

گل کرده تبش در هوس پنجره ات

این قدر که آه می کشد می ترسم

یکباره بگیرد نفس پنجره ات

من آمده ام مهر قبولم بدهی

حالی به دل تنگ و ملولم بدهی

تا باز بیایم و دخیل تو شوم

من منتظرم اذن دخولم بدهی

اینجا همه ی نگفته ها گفتنی است

از آینه ها غبارها رفتنی است

ای غنچه ی دلگرفته وا شو اینجا

بغض تو شکستنی  نه ! بشکفتنی است

ای کاش که سنگ بودم اما عاشق

یا یک دل تنگ بودم اما عاشق

با دیدن روی ماه حضرت ای کاش

آهو نه پلنگ بودم اما عاشق

از شر فسون و مکر و کین ها محفوظ

از هرچه که قبیل این ها محفوظ

آقا حرمت که حرمتش بسیار است

از توطئته ی سبکتگین ها محفوظ

القصه یکی بود و یکی هم که نبود

اینجا همه خاک بود و آنجا همه دود

روشن شده از تو گنبدی نورانی

زیر سر این گنبد بسیار کبود

موزون بنویس یا مسجع بنویس

در مدح امام خود مشعشع بنویس

از ساده ترین ترین قلمدان قلمی

بردار و مصرعی مرصع بنویس

به سنگ سخت به سختی شراب خانه کشیدم

نشستم ودل سنگی پرازبهانه کشیدم

به روی گونه ی گل کرده ی توماه نشاندم

گریزچشم تورا مست وآهوانه کشیدم

به زلف ناز درازت دل غریب سپردم

برای بنده نوازی دوتازیانه کشیدم

نخواستم که پرستوی سربه زیر تو باشم

نخواستم که رها باشم ورها نکشیدم

نخواستم که توباشی وچشم ازتوبپوشم

به این دلیل قفس را بدون دانه کشیدم

درآن فضای شرابی درآن همیشه ی آبی

غم زمانه نخوردم غم زمانه کشیدم...

اَفتاو د بَرج چهره ی ماه توتیره یه

دریاکی از دوچشم تو دم بزنه خیره یه

موم میثل عاشقای بزورگ نشابوری

یک دیل دَرُم دريادلَنگو د او زولف تیره یه

 دستت دروست،چیشمه ی چیشم اَلگیت زلال

عشقت برای خسته ی طوفان جزیره یه

دیلمَه د مون برگ شقایق پچونده یوم

وَستَن دگه خیال کو سیکّه یه لیره یه

پِش توازنگاه گول انداما،دم زین

ای رَم بدن کی قصّه ی کرمون وزیره یه

اصلش دیله که ازتو سِوا نِمره هچ زُمون

شعرا برای روز مبادا ذخیره یه

بي تو پشت ميله ها هنوز راه راه گريه مي كنيم

بي پرنده بي درخت بي تكيه گاه گريه مي كنيم

بي توروي فوج خستگي روي شانه ي شكستگي

مثل كودكان گم شده بي پناه گريه مي كنيم

آسمان درآسمان كبود آفتاب درحصار دود

هم سياه خنده مي كنيم هم سياه گريه مي كنيم

جاي خنده گريه هاي زرد جاي گريه خنده ها ي سرد

اشتباه خنده مي كنيم اشتباه گريه مي كنيم

اتفاق جالبي است مرد ! رويكرد تازه اي است مرد!

زارزار خنده مي كنيم قاه قاه گريه مي كنيم

چشم تو ور ردم کید و آز گوشمه تاو بدا

آخ چی قشنگ مور دمون بزی داو بدا

رفتم دلای خرمن موهات قییم روم

افتاو پشنیت همه جامه الاو بدا

کاشکی قییم مرفتم وپیدام نمکیدن

روزی که گونه هات موره ماچی دخواو بدا

 دست ودیلم بلرزی وآزخوادمه گوم کیدم

وقتی که چشم مهربونت مور گلاو بدا

یادش به خیرخواو خوبی بو کی پرده دار

همه ر وپی بزه وموره وجلاو بدا

چشم ب جنبه ره ببی موغرق خواو بیم

یک دفعه اشک ب صحب ر واز سلاو بدا

يادقديم وگول لَه لَه ودشت ودَمنَه

يادش فقط دْكونج خَنَه ديل مَه وامنه

فصل گول گلاو وصداي چْرْخ رسي

اينگارمني دْمونِ دوگوشم صدامنه

يادش به خير بانجو وگورجه كُدوي ناز

دم پاي خياروسوزي دْخُرجون واَلْوَنه

جيغ مِزَيَن خيارقلمي صدته يك قرون

اينا براي شما نِيَه جزحرف و اَوْسَنَه

انگوردْمونِ بْقّلي يا بو طبق طبق

يك تخته مشك نون تنورپز دْهَرخنه

ازبس كي موه ها فْرَو بو دْبقّلي

كسبش كساد بوحكيم وهم دواخنه

ياد پُلاو سلّه كش وكنده پز به خير

با روغناي زرد نه چربي يْ پيندَنه

يك من برينج صدري اعلا به چارقرن

كيلوسِصَدتْمَن حاله آمول نيم دنه

يادصفاي شهر وفرحبخش وده كلاغ

هروخ كي ياد منوم همه جامه مسوزنه

اَسْته كريم خوادش مْدَنه اختياردره

هرجوركي چرخ چاي زمنه رْ بِچْرخنه

يك كش دگرخداكنه وَرْگْرْده اُ روزا

دست خدا اُ عهد وزمون ره بِگْردنه

تاشيره ي نبات ره بْ جايْ بهترين عسل

ورمشتري مغازه ي بقال نِچوپّنه

قربون نوم شاعراي بذله گو بِرم

هركي كي بشتر ازهمه خلق رْ مْخْندَنه

بهرش وانِمره احمدي هركي دْ روزگار

قدرت دره بْ زور همه ره وَمْجيجّنه

يك نفر روي زخم هاي دلم پيرهن مي دريدمي رقصيد

بادوپاي بريده اش درباد تند تر مي دويدمي رقصيد

يك طرف دشمني اهورايي قطعه هاي مراكفن مي كرد

يك طرف دوستي برادروار بانگاهي پليدمي رقصيد

پيرهن پاره پاره مي كردندباشراب استخاره مي كردند

يك طرف مولوي غزل مي خوانديك طرف بايزيدمي رقصيد

دف وني آتشي به پاكردندباربدرابه محفل ‌آوردند

حافظازترك ماه رو مي گفت حضرت بوسعيدمي رقصيد

هيجان هاي آن شب شرقي آن قدرساده بودورويايي

كه درآن محفل تماشايي هركسي مي رسيدمي رقصيد

الغرض بيقراري مارا داستان خماري مارا

هركسي مي شنيدمي خنديد هركسي مي شنيد مي رقصيد

ای شادترازآبی فیروزه ای من                                      

 سرشارترازعاشقی ناب مطنطن

آرام درانبوه غزل سبز بمانی                      

باخوی پلنگانه ودرپیرهن یک زن

خشم توسراپای جهنّم شده بی شک                                

چشم تو تماشای بهشت است یقینن

گرمای شکوه تو وسرمای نگاهت                       

خورشید پراکنده ای از چشمه ی بهمن

شرم وشرر و شوکت وشیرینی وشادی است                      

آن اشک ونگاه وسخنان ولب وگردن

مارابه هم آغوشی یک شعر نخواندی                               

آهوی سراسیمه ی سیمین بدن من

گفتندسراسرهمه شوری شکرینی                                     

این قصّه کجا وتب همواره ی دیدن

بی تو دل بی حوصله ی خسته چگونه است          

آن گونه که درمقتل سهراب تهمتن

يكي بيايد وبعدازتوجانمان بدهد

براي ازتوسرودن توانمان بدهد

بهارهاي پياپي به دادمان نرسيد

بهل ،بهاربگيردخزانمان بدهد

به آن نگاه صميمي به آن تبسّم گرم

بگوطلوع كند آسمانمان بدهد

به عاشقانه ترين ها دخيل مي بنديم

اگرتلاطم چشمت امانمان بدهد

ميان اين همه پرواز،بال وپرنزديم

كدام قلّه كدام اوج ،جانمان بدهد

بس است هرچه ميان قفس تباه شديم

يكي بيايد ودرخودتكانمان بدهد

برو تنها مرا بگذار بس کن این ترحم را

تحمل می کنم هر جور باشد حرف مردم را

بدون عشق مردابی است این دنیا ... تصور کن

بگیری لحظه ای کوتاه از دریا تلاطم را

یکی دیگر خطا کرد و به پای ما نوشتی حکم

بگو تا کی بپردازیم ما تاوان گندم را

اگر هر آن در این آتش بسوزم باز خواهم ساخت

خودم با دست خود آماده خواهم کرد هیزم را

دلم تنگ است هی پهلو به پهلو می شوم امشب

تو اما شک ندارم خواب دیدی شاه هفتم را

با دلم سر سخت شو ... تا می توانی سخت تر

می شود دل کندنم با مهربانی سخت تر  

                من که می دانم خدا بی آنکه مبعوثم کند

                دائما می گیرد از من امتحانی سخت تر

زندگی را باختم در این قمار اما هنوز

حاضرم حتی بپردازم زیانی سخت تر

                هیچ فکرش را نمی کردم که بعد از رفتنت

                بگذرند این لحظه ها آنی به آنی سخت تر

سخت بار آورده این دنیا مرا اما چه سود

می شود جان کندنم با سخت جانی سخت تر

                آه ! می آورد رستم هم در این پیکار کم

                پیش پایش بود اگر هر بار خوانی سخت تر

یک نفر قلب تو را بی سحر و جادو می برد
بی گمان من می شوم بازنده و او می برد

اشک می ریزم و می دانم که چشمان مرا
عاقبت این گریه های بی حد از سو می برد

آنقدر تلخم که هر کس یک نظر میبیندم
ماجرا را راحت از رفتار من بو می برد

من در این فکرم جهان را می شود تغییر داد
عاقبت اما مرا تقدیر از رو می برد

یک نفر از خواب بیدارم کند دارد کسی
با خودش عشق مرا بازو به بازو می برد

وقتش رسیده حال و هوایم عوض شود

با سار ِ پشت پنجره جایم عوض شود

هی کار دست من بدهد چشم های تو

هی توبه بشکنم و خدایم عوض شود

با بیت های سر زده از سمت ِ ناگهان

حس می کنم که قافیه هایم عوض شود

جای تمام گریه ، غزل های ناگــــــزیر

با قاه قاه ِ خنده ی بی غم عوض شود

سهراب ِ شعرهای من از دست می رود

حتی اگر عقیده ی رستم عوض شود

قدری کلافه ام و هوس کرده ام که باز

در بیت های بعد ، ردیفم عوض شود

حـوّای جا گرفته در این فکر رنج ِ تلخ

انگــار هیچ وقـت به آدم نـمی رسد

تن داده ام به این که بسوزم در آتشت

حالا بهشت هم به جهنم نمی رسد

با این ردیف و قافیه بهتر نمی شوم !

وقتش رسیده حال و هوایم عوض شود

چگونه شرح دهم بت‌پرست یعنی چه ؟

کسی که دل به تو یک عمر بست یعنی چه ؟

برای لحظه‌ی اول که دیدمت ناگاه
نخورده تجربه کردم که مست یعنی چه ؟

گذشتی و نگذشتم که خاطرت باشد
کسی که پای دلش مانده است یعنی چه ؟

گلایه می‌کند از گریه‌ام خدا اما
زمین نخورده بفهمد شکست یعنی چه ؟

تو را که ترک کنم تازه بعد می‌فهمی
که انتقام من و ضرب شست یعنی چه ؟

زندگی یک لحظه ی حسرت یا دمی از آه بود

کی دلم از سر هستی این چنین آگاه بود

شاد می روید کنار هر شقایق سبزه ای

رویش سبز سخن از هر زبان دلخواه بود

افسر شبنم به سر دارد گل صبح بهار

کس نمی داند حیات گل چرا کوتاه بود

روز آبی در غروبستان غم خاموش شد

نوبت جولان شب در آسمان از ماه بود

قفل خاموشی علاج ذهن جاهل را نکرد

هر چه می نالید حرفش کوه بود و کاه بود

این همه مردم فریبی لطمه ی فردا شود

عاقبت دیدی که جای چاه کن در چاه بود

محرم آئینه ها باشد  نظر  پاک سحر

راه مقصودش میسر در پناه  جاه  بود

فرصتی دارد ((رها )) در عرصه ی دیدار ها

نقش بودن می زند تا شوق دل همراه بود

این  راه  اگر  خاره  و  خارا  ... بطلب

گر   قابل   آبله  است    این پا بطلب

((دست از طلب..))آه !فال خوبی آمد

یعنی  ته  مطلب اینکه..... آقا بطلب