به قدری وحشیانه راه رفتی در قنوت من

که بی خود میشوم از خود شراب شاه توت من

تو هم چون دیگرانی عاشق نوری که می رقصد

شبیه دیگران پر میزنی با فن و فوت من

بترس از آتش پنهان شده در زیر خاکستر

قیامت می کند جنجال پنهان در سکوت من

رها کن حس و حالت را که می خواهم خودت باشی

برقصان بید مجنون را به آهنگ فلوت من

به یمن عشق . تو من نیستی . من نیستم آن زن

خودش را کرده حلق آویز در خود عنکبوت من

سرفه ها خانمان براندازد . خانه را رفت و آمدش گیج است

آب نوشیده و ننوشیده . التهابات ممتدش گیج است

موج ها را به میز می کوبد .گاه نارنجک است و گاه تفنگ

این جنون چند درصدش عاقل ؟ این جنون چند درصدش گیج است؟

از مدال شجاعتش داغ است . عرقش را به چفیه میگیرد

مثل پوتین توی جا کفشی . جنگ رفته پیامدش گیج است

در سکانسی همیشه تکراری.کات...!باید دوباره برگردد

سمت یک مشت قرص و شربت تلخ . بین باید نبایدش گیج است

یک فلش بک...شبی که برمی گشت . مادرش.آش نظری و صلوات

ریسه ها حجله تا شدند پدر .برد پابوس مشهدش گیج است

چون کبوتر نبود آهو شد. ذکر گفته نگفته خوابش برد

شعله بارید از هواپیما.سوز و ساز مجددش گیج است

دستی از لای در به سمت کلید . آمد و طیف نور را دزدید

خواست پلکی ببیند اما دید. چشم های مرددش گیج است

اگر باران نمي باريد و لاله همچنان مي سوخت

تمام ابرها را هم به داغ خويش مي افروخت

پس از آن فصل باراني اگر تو گل نمي كردي

كسي در عشق حتي يك دو بيتي هم نمي آموخت

دل من يوسف حُسن تو را مي خواست اما حيف

به هر نرخي كه مي گفتم زليخاي شما نفروخت

چه بي اندازه مي خواهم تو را اي گونه ات گندم!

خدا در قحط سالي ها براي من تو را اندوخت

وَ شعر چشمهاي سبز پوشت را كه مي خواندم

نخ و سوزن دلم آورد و چشمم را به چشمت دوخت

تو اتفاقی... اتفاق اما نمی افتی
در ذهن مخدوش وقایع جا نمی افتی

تو دافع قانون جذاب زمین هستی
چون جز به سمت عالم بالا نمی افتی

تو حاصل اندیشه ی بکر کدامین مغز
هستی که هرگز از سر دنیا نمی افتی؟

چون قند های نامکرر تازگی داری
که از دهان تلخ فنجان ها نمی افتی

تو ماهی و ما خون ماهی های این حوضیم
افسوس یک شب سر زده در ما نمی افتی

مانند این پروانه ی بی شیله و پیله
آیا تو هم در دام این گلخانه می افتی؟