ا من که هستی هیچ چیزی کم ندارم
دنیا اگر با من نسازد غم ندارم

شور غزل‌های مرا چشم تو کافی است
هیچ آرزویی جز تو در عالم ندارم

بگذار هر کس هرچه می‌خواهد بگوید
کاری به کار عالم و آدم ندارم

از هیبت عشق است می‌لرزم، مپندار
در عاشقی دست و دلی محکم ندارم

این روزها جز دست‌های مهربانت
این زخم‌های کهنه را مرهم ندارم

تقدیر چونان ارگ بم ویرانه‌ام کرد
دل‌شوره‌های کمتری از بم ندارم!

با این حساب، آیینه‌ی دلتنگی‌ام را
جز چشم‌های ساده‌ات محرم ندارم

هرچند هر گل رنگ و بویی خاص دارد
میلی به آن‌ها جز گل مریم ندارم

هر پنج فصل دامنت اردیبهشتی است
با من که هستی هیچ چیزی کم ندارم

كجاست آن كه دلش عاشقانه با ما بود ؟

كجاست آن كه نگاهش به رنگ دریا بود ؟

به وقت بودنش این فصل رنگ دیگر داشت

همیشـه بــاغ غـزل هــایمـان شكـوفـا بود

همیشه " فایز" چشمان مست او بودم

كسی كه مثل دوبیتی نجیب و زیبا بود...

درست حالت عرفانی غزل را داشت

درست مثل دل من غریب و تنها بود...

بـــه دست هـــای نجیبش پنــاه مـی بردم

چــــقدر گــرم و صمیمــی مــرا پــذیـرا بود

چه شد كه از شب تنهایی ام به تنگ آمد؟

قـــــرار بیـن من و چشــم او مـــــدارا بود

چـــه روزهـای قشنگـی كه داشتـم با او

چـــه روزهـای قشنگـی كه مثل رویا بود

به شب نشینی چشمم ستاره می رقصد

به یاد آن كــه دلــش عـاشقـانـه با ما بود