عشق هست

تو هستی

زندگی هست

و من که نمی دانستم

سالهاست دوستت دارم ((کاپیتان))

راه دریا مگر کویر شده

که دلم با تو هم مسیر شده؟

ما دو محکوم انفرادی خویش

بین ترفند ها اسیر شده

نفس هر دومان بریده و باز

مقتدر رو به روی شیر شده

مثل دو اسب بسته به گاری

راهی راه ناگزیر شده

سورچی مسلط تقدیر

تسمه برداشته امیر شده

دیر یا زود هر دو می میریم

بد به حال کسی که دیر شده

شعر م بوی خراسان میدهد

بوی باران بوی باران میدهد

شعر من دارد بهاری میشود

تشنگی را نیز پایان میدهد

میگذارد پشت سر دیروز را

مژده  ی دیدار یاران میدهد

میشکافد با نگاهی موج را

هم خبر از باد و طوفان میدهد

فوج آتش را گلستان میکند

ساحران را نور ایمان میدهد

شعر من این میزبان بی ریا

هرچه دارد را به مهمان میدهد

میکند لبریز جامم را ز عشق

خستگی را نیز پایان میدهد

من غبار راه یاران ولی

روی دستم اسمان جان میدهد.

روزها شب می شوند

آدم ها می میرند

درختها می شکنند

و من....

آنقدر زنده خواهم ماند

تا شبها روز شوند

تا بچه هایم در فصل بهار به دنیا بیایند

تا تو درختی شوی قوی تر از من

آنقدر که بتوانی عاشقم شوی.

گاهی که با تو هستم

 فکرم هزار جا می رود

بیشتر به سمت . نفرتی که انتظارش را می کشی

نگران باش

چون به هر حال دوستت دارم...

دلگیر نیستم

دوستت دارم

اما زمین می چرخد

بی که فکر کند چرا !!؟

دوستم داشته باش

بی که بپرسی چرا؟

به نمی دانم خیره می شوم

و علامت سوالی که نقطه ی آنم

چه قدر هوایی بی تو گرم است

.....

خانه از هوای تو شسته می شد

و من

به نمی دانم خیره می شدم .