القصه یکی بود و یکی هم که نبود

اینجا همه خاک بود و آنجا همه دود

روشن شده از تو گنبدی نورانی

زیر سر این گنبد بسیار کبود

موزون بنویس یا مسجع بنویس

در مدح امام خود مشعشع بنویس

از ساده ترین ترین قلمدان قلمی

بردار و مصرعی مرصع بنویس

از     بال    کبوتران    مبادا     خالی

از   عطر    خوش اذان     مبادا خالی

گلدسته ی  چون دسته گل این گنبد

دستی است   بر آسمان مبادا خالی

ای هر چه که مشکل شده آسان از تو

آرامش       آهوی      هراسان   از    تو

ای   چشم  و  چراغ  روزگاری که سیاه

روشن  شده  شب های  خراسان از تو

توكي بايك نگاهت خيشت خومر طلامني

ب ديل شكسته ي مو م اخيرش نگا مني

ديله اي گيل كي نيه همي جوري لقي مني

ب خدا بد جوري دري مور ه پرّزامني

ديلايي كي ور ردت رخته دمون كوچه ها

مي يي و مگردي وشولي ياشه جدامني

دمون ظرف همه ليلا توگندوم مرزي

ولي د جگاي مو درياي غصّه جامني

هرچي نفريني دري بكو خيالت نبشه

موكي حكماًمدنم دتي ديلت دعامني