به سنگ سخت به سختی شراب خانه کشیدم

نشستم ودل سنگی پرازبهانه کشیدم

به روی گونه ی گل کرده ی توماه نشاندم

گریزچشم تورا مست وآهوانه کشیدم

به زلف ناز درازت دل غریب سپردم

برای بنده نوازی دوتازیانه کشیدم

نخواستم که پرستوی سربه زیر تو باشم

نخواستم که رها باشم ورها نکشیدم

نخواستم که توباشی وچشم ازتوبپوشم

به این دلیل قفس را بدون دانه کشیدم

درآن فضای شرابی درآن همیشه ی آبی

غم زمانه نخوردم غم زمانه کشیدم...

وقتش رسیده حال و هوایم عوض شود

با سار ِ پشت پنجره جایم عوض شود

هی کار دست من بدهد چشم های تو

هی توبه بشکنم و خدایم عوض شود

با بیت های سر زده از سمت ِ ناگهان

حس می کنم که قافیه هایم عوض شود

جای تمام گریه ، غزل های ناگــــــزیر

با قاه قاه ِ خنده ی بی غم عوض شود

سهراب ِ شعرهای من از دست می رود

حتی اگر عقیده ی رستم عوض شود

قدری کلافه ام و هوس کرده ام که باز

در بیت های بعد ، ردیفم عوض شود

حـوّای جا گرفته در این فکر رنج ِ تلخ

انگــار هیچ وقـت به آدم نـمی رسد

تن داده ام به این که بسوزم در آتشت

حالا بهشت هم به جهنم نمی رسد

با این ردیف و قافیه بهتر نمی شوم !

وقتش رسیده حال و هوایم عوض شود

شبی سکوت به رگ های شهر جاری بود

سکوت بود ولی عین بی قراری بود

در آن  هوای سرد و غم انگیز پاییزی

به شوق روی تو چشمانمان بهاری بود

ششبی که ثانیه ها چشمشان به در خشکید

و شهر محو در آواز یک قناری بود

به سمت آینه های شکسته می آمد

کسی که شیوه ی چشمش امیدواری بود

شبی به یمن قدم های خسته ی مردی

که از صراحت چشمش بهار جاری بود

نهال شوق در اندیشه هایمان رویید

جوابمان به بهار و شکوفه آری بود

شبی که عطر قلمدان به باد ها می داد

برای مردم این شهر افتخاری بود

تمام پنجره ها رو به صبح وا می شد

اگر چه زخم دلم بی تو سخت کاری بود

نشسته بود گل آفتاب در چشمش

چه چشم ها که در آن لحظه آبشاری بود

شب آن شب آن همه زیبایی و شکوفایی

برای دشمن تو عین شرمساری بود

                                                                   برای سرگرمی "گهواره"

                                                                                       به ابر هایی شلیک می کنم

                                                                                                 که چند سال پیش ترور شده بودند.......