زندگی یک لحظه ی حسرت یا دمی از آه بود

کی دلم از سر هستی این چنین آگاه بود

شاد می روید کنار هر شقایق سبزه ای

رویش سبز سخن از هر زبان دلخواه بود

افسر شبنم به سر دارد گل صبح بهار

کس نمی داند حیات گل چرا کوتاه بود

روز آبی در غروبستان غم خاموش شد

نوبت جولان شب در آسمان از ماه بود

قفل خاموشی علاج ذهن جاهل را نکرد

هر چه می نالید حرفش کوه بود و کاه بود

این همه مردم فریبی لطمه ی فردا شود

عاقبت دیدی که جای چاه کن در چاه بود

محرم آئینه ها باشد  نظر  پاک سحر

راه مقصودش میسر در پناه  جاه  بود

فرصتی دارد ((رها )) در عرصه ی دیدار ها

نقش بودن می زند تا شوق دل همراه بود

به دست سرنوشت هان چگونه می سپاریم؟

چرا که   از نسیم چشم خویش هم فراری ام

قبول   دارم    اینکه دست  خالی ام   ولی بیا

نگاه   کن   به  کوله  بار شعر شرمساری ام!

من   از   تمام    زندگی   فقط   تورا  گزیده ام

بسوز     هر چه    دارم    و   بساز با نداری ام

کدام    قلب    خسته ای   برای من تپیده است

کدام     دست     غیرتی   دراز   شد به یاری ام

دلم   گرفت از این سکوت سرد - ها ! غزل بخوان

که   در خیال     سبز من . تویی   گل  بهاری ام

ببین   چه بی قرارم و غزل . چه عاشقانه است !

به   دست  سرنوشت  هان چگونه می سپاریم؟

آقای شفا  شفاعتی  میخواهم

از معجزه هایت  آیتی  میخواهم

رنجورم  و   دردمند .  از تو  تنها

آمرزش و مرگ راحتی میخواهم

بهترین رهبر ابناء بشر کیست علیست     

به یتیمان ستم دیده پدر کیست علیست

داشت ایزدبه صدف یک دُر یک گوهر ناب       

 دُر یکدانه نبی هست و گهر کیست علیست

آنکه بر دوش رسول مدنی پای نهاد

تا کند بتکده ها زیر و زبر کیست علیست

کس نگفته است سلونی بجهان بهر بشر

انکه فرمود و به ما داد خبر کیست علیست

آنکه بر جای نبی خفت که از راه وفا

کند از جان نبی دفع خطر کیست علیست

آنکه با دیدن رخسار غم آلود یتیم

اشک می ریخت به دامن چو گهر کیست علیست

آنکه می برد غذای فقرا بر سر دوش

نیمه شب بر سر هر کوی و گذر کیست علیست

آنکه در خانه حق آمد و از خانه حق

بست از دار جهان بار سفر کیست علیست

آنکه شق القمر از تیغ عدو گشت سرش

بر سر سجده بهنگام سحر کیست علیست

(ژولیده نیشابوری)