آن قدر طرز نگاه تو مطنطن شده بود

که زمین در شب معراج سترون شده بود

رقص شمشیر تو آن قدر تماشایی بود

که در آن معرکه جسمم همه گردن شده بود

داشت پاییز چه بی واهمه پرپر می کرد

غنچه ای را که گرفتار شکفتن شده بود

شب همان شب که خدا در تو فرود آمده بود

روح بی آن که سوالی بکند تن شده بود

بغض آیینه ترک خورد خدا خوابش برد

عشق برخاست که هنگامه ی رفتن شده بود

کاش یک لحظه مرا نیز تحمل می کرد

سرنوشتی که برای تو معین شده بود.

مرا رنجی به دل افتاده از اندوه چشمانت

که هرشب می شوم پیدا و گم در زیر بارانت

تو می دانی که تا مرز جنون با عشق تو رفتم

دلم را می بری با خود ببر دستم به دامانت

دمی با من مدارا کن مدارا کن که چون شبنم

به شوق دیدنت سر می کشم از صبح مژگانت

مرا از یاد بردی سنگ دل اما یقین دارم

که این افسانه خواهد کرد بعد از من پریشانت

فدایت کرده ام هر چهار فصل زندگانی را

چه می خواهم مگر از تو به جز گرمای دستانت

چه دارم من به جز اندوه جز این عشق ویرانگر

ندارم من هراس از رنج افتادن به زندانت

شنا کردن نمی دانم ولی آنقدر می دانم

که می خواهم شوم من غرق در دریای چشمانت

نگاه کرد به دریا شراب نازل شد

به سمت آینه چرخید و ماه کامل شد

هنوز محو تماشا باد ها بودم

که دست های تو بر گردنم حمایل شد

دو قطره اشک چکید از دو چشم آبی تو

دو قطره اشک...یکی عشق شد یکی دل شد

یکی به شوق تو مجنون دشت و صحرا شد

یکی به خاطر من ناشیانه عاقل شد

یکی به شعبده ی شعر و شور و شیدایی

گلاب قمصر کاشان شد و یکی گل شد

کسی که داشت در آیینه دست و پا می زد

ستاره ای شد و در دشت آسمان ول شد.

با دستهایی مهربان

در هر چه با او بودم

نمی یابد مثل من پروانه ای

....

داد بزن سکوت را

مشت بکوب دیواره ها را

حالا سکوت شخصا دارد با تو حرف می زند.

هنوز آفتاب است

چمدانی به راه نیفتاده که بترسی

...

ساعت ها را فراموش نکن

نباید دیر شویم

به خودت فرصت بده

بیا

به سمتی که من هنوز ایستاده ام

...

من گیلاس خورده ام

و در بهار خوابیده ام . تا کابوس نبینم

برای من تولد تو تابستان است.

می خواهم در شعرهایم نشانت دهم

آنگونه که همگان به هم

باید شعرم تو را لو دهد

آنقدر که نتوانی خودت را جمع وجور کنی

اگر می دانستی شعرم چقدر قدرت دارد

هرگز

روی قافیه های ایستاده ام پا نمی گذاشتی

دستان تو بعد از ظهر روز تعطیلی ست

که آدم را کسل می کند

بگذار این فنجان چای از دهان بیفتد

تا من برخیزم

و از تو کمی دور شوم

آنگاه می فهمی فاصله یعنی چه

عاشق نیستم اگر شعری نگویم

تو عابری می شوی

که مدام فکرم را مشغول می کند.

ویرانه ای بیشتر نیست شهری که دریا ندارد

شهری که دریا ندارد دیگر تماشا ندارد

ای خوب! ای مایه ی ناز ! تنها تویی شوق پرواز

دل جز در آفاق چشمت در هیچ جا جا ندارد

این جا سخن عاشقانه است رفتن فقط یک بهانه است

باید تو با من بمانی این عشق اما ندارد

هان ای پرستوی عاشق ! این خانه از آن دریاست

بنشین به هر جا که خواهی پایین و بالا ندارد

نفرین به این شهر خاموش  ! این شهر گل های وحشی

زیرا برایم نشانی از عشق سارا ندارد