ای کاش از اول همین بودی تا باتو هرگز خو نمی کردم

امروز باید با هزار افسوس از نیمه راه عشق برگردم

از دست های خسته ام ای کاش یک کهکشان خورشید می رویید

تا آسمان را پیش چشمانت در روشنایی محو می کردم

با یک سبد بابونه و نسرین می آمدم هر شب به دیدارت

به خنده ای آرام می گفتم :بنشین برایت هدیه آوردم

اما ببین در این شهر با کوله باری از غم و اندوه

مانند توفان خانه بر دوشم مثل زمستان ساکت و سردم

هرگز تو را از یاد خواهم برد؟ نه ...تا همیشه دوستت دارم

روزی که بی یاد تو بنشینم آن روز باید گفت نامردم

دور از بهار سبز لبخندت برگونه ام پیوسته خون جاری ست

این سان کسی پیدا نخواهد کرد پاییز را در چهره ی زردم