با یک نظر از دور شفا می گیرد

بیماری منظور شفا می گیرد

آن گاه که بینش تو صاحب نظر است

حتی گره کور شفا می گیرد

ای کاش که سنگ بودم اما عاشق

یا یک دل تنگ بودم اما عاشق

با دیدن روی ماه حضرت ای کاش

آهو نه پلنگ بودم اما عاشق

آن آینه ای که کارش آه است منم

آهی که چه بسیار سیاه است منم

انگار کسی ضامن این آهو نیست

آهو که به معنای گناه است منم

بساط عیش من آنروزها فراهم بود

حضور سبز تو اما در آن میان کم بود

چه شاعرانه به چشمت نگاه می کردم

اگرچه طرح نگاهت هنوز مبهم بود

به سمت آینه های شکسته میبردند

شکسته آه دلی را که سهم من بود

همیشه وسعت پرواز آرزویش بود

پرنده بود و سرش پیش آسمان خم بود

تمام ظلمت شب را پریده بود اما

به روی بال و پرش کوله باری از غم بود

برای شعر من این شعر ساده بعد از تو

مفاعلن فعاتن مفاعلن کم بود

باید برای رد شدن از آتش از پای تا بسر همه جان باشی

برخیز صبح واقعه نزدیک است . تاکی اسیر وهم و گمان باشی

مردان این قبیله نمی خواهند . دست از امام قافله بردارند

یعنی به عهد خویش وفادارند.باید تو هم همیشه همان باشی

بال و پر تمام پرستوها . سجاده ی نماز تو خواهد شد

در گوش این مناره اگر فردا برخیزی و صدای اذان باشی

وقتی زمان زمانه ی یکرنگی است. دیگر کسی گرسنه نمی خوابد

دیگر امیر قافله لازم نیست . دلواپس سخاوت نان باشی

سیمرغ اگر به قاف نیاندیشد . از دیگران گلایه نخواهد کرد

حالا برای همهمه چون آرش باید به فکر تیر و کمان باشی

ایران من .من از تو نمی خواهم .تنها به فکر گربه شدن باشی

از همتی که در نفست جاریست باید از این به بعد جهان باشی