ای شادترازآبی فیروزه ای من                                      

 سرشارترازعاشقی ناب مطنطن

آرام درانبوه غزل سبز بمانی                      

باخوی پلنگانه ودرپیرهن یک زن

خشم توسراپای جهنّم شده بی شک                                

چشم تو تماشای بهشت است یقینن

گرمای شکوه تو وسرمای نگاهت                       

خورشید پراکنده ای از چشمه ی بهمن

شرم وشرر و شوکت وشیرینی وشادی است                      

آن اشک ونگاه وسخنان ولب وگردن

مارابه هم آغوشی یک شعر نخواندی                               

آهوی سراسیمه ی سیمین بدن من

گفتندسراسرهمه شوری شکرینی                                     

این قصّه کجا وتب همواره ی دیدن

بی تو دل بی حوصله ی خسته چگونه است          

آن گونه که درمقتل سهراب تهمتن

غمگین نیستم

تو را

در استخوان هایم تراشیده ام

حالا بگذار

هیچکس دل نسپارد به تیک تاک ساعتی که

دارد خون را در رگ هایم جریان می دهد.

زخمی تر از آنم که می خواهی تنها تر از اینم که می بینی
بر گرده ام خنجر بکار ای دوست! تا گل کند روزی که تو اینی

از شانه هایت می روم بالا... از شانه هایم می روی بالا...
من شاخ و برگ خشک و زردت را... تو میوه ها را کال میچینی

تا می توانی زخم بگذارم! تا می توانی هی بیازارم!
تا می توانم دوستت دارم... چون جوجه در چنگال شاهینی

من در تو گم کردم خدایم را... با خود ببر دست دعایم را
من مرگ را پر می کشم در تو شاید که تو آن مرغ آمینی

#
پایان این قصه همین جاهاست - هرچند این حقم نبود اما -
تا پلک وا کردم شکستم داد چون شیشه ها را سنگِ سنگینی...
.
.