درختانی که شاعر پیشه هستند

تبر را عاشقانه می پرستند

مسلمانند صبح و عصر کافر

همیشه رو به قبله مست هستند

اگر چه عاشقان را دست و پایند

به چشم عاقلان بی پا و دستند

تمام عمر در آغوش آتش

پریشان زیر خاکستر نشستند

از این آزادگان هرگز نپرسید

چرا بستند پیمان یا شکستند

درختانی که ذکر خیرشان رفت

به طور قطع شاعر پیشه هستند.

حرف های تو

کوه را از جا در می آورد

جوابی نده که سوالی کرده باشی

.....

غمگینم

بی آنکه تو را شناخته باشم

می ترسم

می ترسم بیدار شوم

وببینم خواب نبوده ام.

اندوهم را گل می گیرم

تا چشمانم چکه نکند

هنوز مهربانی

می توانی مرا کبود کنی

تا زخم هایم را کسی نبیند.

آن شب که آسمان سر و سامان گرفته بود

اندوه چشم های تو پایان گرفته بود

دریا کنار سفره ی بخت تو می نشست

یعنی بهار بوی خوش نان گرفته بود

شب های شعرخوانی نو شاعران شهر

حال و هوای شام غریبان گرفته بود

ابری کنار ساحل احساس ما نشست

پنهان ز دیدگان تو باران گرفته بود

پروانه ها که روی تو را بوسه می زدند

یعنی که عشق راه خراسان گرفته بود.

در گرگ و میش لحظه ها شب را رها کرد

آهسته در آیینه خود را جا به جا کرد

تقدیر گیس دختر این قصه را نیز

امشب برید و در دل توفان رها کرد

بی آنکه داماد خودش را دیده باشد

بیچاره خود را وارد این ماجرا کرد

دیگر برایش خوب و بد فرقی نمی کرد

چیزی نگفت و دست و پایش را حنا کرد

وقتی که دید این قصه پایانی ندارد

نفرین دنیا را نثار کدخدا کرد

می خواست شاید از خودش چیزی بگوید

می خواست شاید...گریه او را مبتلا کرد.

آن شب که گیسوان تو رنگ حنا گرفت

آیینه در مقابل آیینه جا گرفت

انداختم به گردن آتش سه تار را

انگشت های مرد نوازنده پا گرفت

بیهوده سرزنش مکنیدم که دست او

دست خودم نبود که دست مرا گرفت

تا مادران باکره در خود رها شدند

آفت تمام مزرعه ها را فرا گرفت

وقتی بهای حور و پری جز بهانه نیست

باید جهان را به همت یک ربنا گرفت

امشب برای من بنشین از پدر بگو

از های های و همهمه ی پشت سر بگو

از روزگار چفیه و جنگ و جنون و درد

از عاشقانه های من دربدر بگو

برخیز و دل بکن تو از این ناله ی دلم

حالا برایم از هیجان سفر بگو

از مردمی که فاصله ها را شکسته اند

حرفی برای چلچله ها تازه تر بگو

امشب ببین که خاطره ها می شود مرور

از خیر و شر برای دلم تا سحر بگو

قسمت میشوم میان نبودن ها

شب ها خوابم نمی برد

من رازی هستم

که دیگر محال است

دنیا مرا بفهمد

نگران قصل جفت گیری گلهایم

و گلدانی که یادت رفت آب بدهی

امشب در خواب راه برو

من درختی هستم

که هرگز هیچ تبری حریف ریشه ام نمی شود.....

 وقتی کنار توام حس میکنم

چقدر دوستم داری

حتی آن وقتی که چشمانت

از دیدن دوردست

دست برنمی دارند....!!

از این بن بست بیرون بیا

در نیست که باز شود

نگو دیوار را دوست داری

نگو به طول و عرض این برزخ خو کرده ای

نه نگو . نگو . نگو....

نگو زندگی در بن بست را دوست داری.

در مرزِ هر حجاب ضلعی عقب نشست

                               آنک که خواب 

                                   خوابِ مقدس!

                                     خوابِ لطیف؟

                                   در یادبودِ سوال"اش"  اثیر می نوشت

                     اکسیر می گرفت

                       و در

                                 تلاوتِ ماضی ضمیرِ صرع

                                                               می پژمرد.

میانِ هزاران

      تهی

     تنی                                         

          نمیشود از      

 سَر

         به رویِ نخفتن   

        به حاذقیتِ عادت سلام!

پشه

      از فرط ِنور  می میرد.

بخند

بخند به شیبِ شور در گلوگاهِ محدب

که جنگِ زبان اندوهِ شور را به

             بایدی

                   نبایدی              دیگر

تجهیز میکند

راهیِ خوابهایِ نیفتاده به سنگ وعلف هشدار ِفصل را می خواند

که می شکفد

که می شکند.