دوست دارم مثل دریا باز طوفانی شوم

پیش پای عشق تو صد بار قربانی شوم

طاقتم در سایه ی چشمان مستت طاق شد

کاش یک امشب در آغوش تو زندانی شوم

دست در دست تو دارم روز و شب با این غزل

با تو باشم کی گرفتار پریشانی شوم

باز دریای دلم را موج بر هم می زند

تا به کی زندانی این عشق پنهانی شوم

هر کجا پا می گذارم کوچه خالی از بهار

ای کلاغان من بهارم کی زمستانی شوم

عاقبت گل می دهم در زیر باران ساقیا

جرعه ای دیگر بنوشانم که عرفانی شوم

در خزانی سرد و غمگین زیر باران سکوت

من دل خود را به تو دادم که بارانی شوم

هم نمک گردیده ام با ماهیان آب شور

همچو یونس کی اسیر نابسامانی شوم

گیسوانت را پریشان کن پریشان کن که من

دوست دارم قصه پرداز پریشانی شوم.

چشم تو به دریا زده بیدل ها را

در خویش کشیده است ساحل ها را

ای شعر مجسم طلا کوب شده

مضمون تو جمع کرده دعبل ها را

اینجا همه ی نگفته ها گفتنی است

از آینه ها غبارها رفتنی است

ای غنچه ی دلگرفته وا شو اینجا

بغض تو شکستنی  نه ! بشکفتنی است

این شمع که گریه اش چنین خنده نماست

سرخورده ترین است اگر سر به هواست

امروز امیدش به شفا بخشی توست

دردی که جواب کرده ی دکترهاست

محمدحسین نظیری نیشابوری شاعر قرن یازدهم هجری(درگذشت: ۱۰۲۱ه‍. ق/۱۶۱۲م) از شاعران مؤلف و صاحب سبک تاریخ شعر پارسی به‌شمار می‌رود که بر جریانات شعری معاصر و بعد از خود تأثیری عمیق نهاد.

او خالق این بیت بسیار معروف است که به صورت ضرب‌المثل درآمده:

محمدحسین نظیری نیشابوری، در نیمهٔ دوم قرن دهم هجری در نیشابور متولد شد. وی پس از گذراندن تحصیلات، به شاعری روی آورد و برای آزمودن طبع، به کاشان که از مراکز مهم شعر پارسی در آن روزگار و محل تجمع شاعران سبک وقوع بود روی آورد و در چند مجلس بر شاعران معتبر سبک وقوع پیروز شد و سپس عازم هند گردید. همزمان با حکومت سلاطین صفوی در ایران که به سبب اولویت‌های سیاسی و نظامی، به شعر غیرایدئولوژیک توجه چندانی نداشتند، سلاطین گورکانی هند در شبه قارهٔ هند به حمایت گسترده از علم و ادب و هنر ایرانی پرداخته بودند و دربار آنان و دربارهای محلی امرایشان، مرکز تجمع بیشترین تعداد دانشمندان، صنعتگران، هنرمندان و ادب پیشگان ایرانی و ایرانی مآب شده بود. نظیری نیز با پیوستن به دربار جهانگیر (حکومت:۱۰۱۴-۱۰۳۷ه‍. ق/۱۶۰۵-۱۶۲۷م) امپراتور گورکانی هند و سپس بارگاه سپهسالار او خانخانان به ثروتی افسانه‌ای دست یافت و مهم‌ترین شاهکارهایش را در سال‌های اقامت در هند آفرید تا آنکه به سال ۱۰۲۱ هـ. ق در شهر آگره در اوج ثروت، شهرت، حرمت و محبوبیت درگذشت.

از نظیری نیشابوری دیوانی مشتمل بر انواع گوناگون شعر بر جا مانده که همه در حد کمالند^{[نیازمند منبع]} و به استناد این اشعار متنوع، می‌توان نظیری را از در ادب پارسی و از آخرین بقایای چنین شاعرانی دانست.^[نیازمند منبع] وی در انواع و قالب‌های گوناگون شعر، استاد بود^{[نیازمند منبع]} اما برتری انحصاری او که مورد توجه شاعران دیگر بود، در غزل تجلی یافته^{[نیازمند منبع]} و با توجه به همین غزلیات است که برخی منتقدان و از جمله شبلی نعمانی او را از انبیای شعر پارسی دانسته‌اند و شاعرانی چون صائب تبریزی مقام خود را فروتر از نظیری دانسته‌اند. شگرد انحصاری نظیری در غزل، ارائهٔ تصویری مفاهیم انتزاعی و مخصوصاً عواطف و احساسات بشری است و چون جوهرهٔ غزل نیز همین احساسات و عواطف است، غزل نظیری، بدل به روایت ملموس و آشنای ملتهب‌ترین و نازک‌ترین عواطف و احساسات گردیده به گونه‌ای که خوانندگان، به‌سرعت و در سرحد شدت، با دنیای عواطف گرم و تپندهٔ نظیری پیوند می‌خورند.

برتری‌های فنی غزل نظیری، ثروت او که خود نتیجهٔ برتری‌های شعر وی است و نیز محبوبیت شخصی نظیری موجب تقلید وسیع شاعران معاصر و مابعد نظیری از غزلیات وی شد به گونه‌ای که نظیری را بدل به شاعری با تأثیر عمیق بر شعر پارسی معاصر و مابعد خود ساخت و حتی آنچه امروز جریان خوانده می‌شود و عکس‌العمل شعر پارسی داخل ایران در برابر افراط‌گری‌های اواخر سبک هندی بود، چیزی نیست جز بازگشت به شگردهای غزل نظیری نیشابوری و تعدادی دیگر از شاعران قرن‌های دهم و یازدهم هجری، هرچند که به رغم موفقیت غزل‌های نظیری، نمونه‌های تقلیدشده از او در دوران بازگشت ادبی، به سبب فقدان اصالت، چندان موفق از آب در نیامد.

منبع: ویکی پدیا