عشق هست

تو هستی

زندگی هست

و من که نمی دانستم

سالهاست دوستت دارم ((کاپیتان))

دلگیر نیستم

دوستت دارم

اما زمین می چرخد

بی که فکر کند چرا !!؟

دوستم داشته باش

بی که بپرسی چرا؟

مرا به خودت امیدوار نکن

بگذار فصلها بیایند

بگذار گنجشکان به جفت گیری فکر کنند

خوب نیستم اگر عابری زودتر به من سلام کند

و من به غریبه ای فکر کنم که سر ساعت می آید

غصه ام می گیرد از هرچه شکل تو نیست

هیچ کس نمی تواند مرگ را پیش بینی کند

تا تو زیبا تر بمانی....

هر وقت نمی خوابم

بهانه ی تو کلافه ام می کند

سراغت را می گیرم

از آسمان

از نامه هایی که نمی رسند

از هرچه که تو دریغ می داری

زندگی  مثلثی گرد بیشتر نیست

که فقط انجیر های رسیده می فهمند

و شکستن ظرفی که از ذهن آشپزخانه برچیده نمی شود.

کاپیتان از این شهر دور شو

بس است همراهی مردگانی که

زندگیشان بوی زخم می دهد

...

از همین بید داری بساز

و اندوه مرا کوچک کن.

کسی در آسمان پرواز داد آن روز آهو را

به شوق نم نم باران پریشان کرد گیسو را

بساط عیش و نوش این و آن آماده تر می شد

اگر خاموش می کردی چراغ هر چه جادو را

به امید تو می افتد در این دامی که می بینی

رهایش کن که می گرید چنین هفت آسمان او را

توکل بر خدا حتا نمی کردند این مردم

اگر آیینه در هم می کشید آن روز ابرو را

به ماه گنبدت زل می زند خورشید تا شاید

کشاند بر لب این برکه ها شعرم هیاهو را

به چشمان تو می اندیشم و از خویش می پرسم

کسی غیر از تو آیا می کند آزاد آهو را

فیتیله ی خورشید را بالاتر بکش

از همان جایی که نیستی

معلوم کن

دنیا بر وفق مراد من باشد.

زمین پر زندگی پرپر زمان پر

کبوتر پر کبوتر پر کبوتر

شلوغ است آسیاب اما به نوبت

اجل در می زند در می زند در

شبیه برگ می خواهم بریزم

به پای مرگ از پاییز بدتر

سلام ای شعله ی نارنجی مرگ !

فراوان های خشک ناگهان تر

بدون دوست آرامش ندارم

کمی پر می زنم بسیار پرپر

منی که عشق را عمری سرودم

سرود سووشان را کردم از بر

شما که پر زدن را می شناسید

فقط جان شما جان کبوتر

نه فرصت نیست بشماریم تا...سه

سبک تر از پر کاهی اگر ...پر

من و تو سبزه بخت مصنوعی

یا دو تا تک درخت مصنوعی

خواب دیدیم سال ها انگار

عشق را روی تخت مصنوعی

من لباس نشسته ای بودم

پهن بر رخت مصنوعی

مرکز ثقل اقتدار تو نیز

بود یک پایتخت مصنوعی

پادشاهانه حکم می راندی

با چنان تاج وتخت مصنوعی

دل ما رد نشد ولی از آن

امتحانات سخت مصنوعی

هر دو گلدان شدیم و حسرت گل

ساخت از ما درخت مصنوعی

چایمان باز از دهان افتاد

چای دو سبزه بخت مصنوعی

زندگی شاید نیست

آنچه هست . زندگی نیست