خدا می آید

بگذار گوش این شیطان

از خنده های من و تو کر شود.

بخند

بخند به شیبِ شور در گلوگاهِ محدب

که جنگِ زبان اندوهِ شور را به

             بایدی

                   نبایدی              دیگر

تجهیز میکند

راهیِ خوابهایِ نیفتاده به سنگ وعلف هشدار ِفصل را می خواند

که می شکفد

که می شکند.

نگران قصل جفت گیری گلهایم

و گلدانی که یادت رفت آب بدهی

امشب در خواب راه برو

من درختی هستم

که هرگز هیچ تبری حریف ریشه ام نمی شود.....

پشه

      از فرط ِنور  می میرد.

میانِ هزاران

      تهی

     تنی                                         

          نمیشود از      

 سَر

         به رویِ نخفتن   

        به حاذقیتِ عادت سلام!

حرف های تو

کوه را از جا در می آورد

جوابی نده که سوالی کرده باشی

.....

غمگینم

بی آنکه تو را شناخته باشم

می ترسم

می ترسم بیدار شوم

وببینم خواب نبوده ام.

در مرزِ هر حجاب ضلعی عقب نشست

                               آنک که خواب 

                                   خوابِ مقدس!

                                     خوابِ لطیف؟

                                   در یادبودِ سوال"اش"  اثیر می نوشت

                     اکسیر می گرفت

                       و در

                                 تلاوتِ ماضی ضمیرِ صرع

                                                               می پژمرد.

اندوهم را گل می گیرم

تا چشمانم چکه نکند

هنوز مهربانی

می توانی مرا کبود کنی

تا زخم هایم را کسی نبیند.

در گرگ و میش لحظه ها شب را رها کرد

آهسته در آیینه خود را جا به جا کرد

تقدیر گیس دختر این قصه را نیز

امشب برید و در دل توفان رها کرد

بی آنکه داماد خودش را دیده باشد

بیچاره خود را وارد این ماجرا کرد

دیگر برایش خوب و بد فرقی نمی کرد

چیزی نگفت و دست و پایش را حنا کرد

وقتی که دید این قصه پایانی ندارد

نفرین دنیا را نثار کدخدا کرد

می خواست شاید از خودش چیزی بگوید

می خواست شاید...گریه او را مبتلا کرد.

از این بن بست بیرون بیا

در نیست که باز شود

نگو دیوار را دوست داری

نگو به طول و عرض این برزخ خو کرده ای

نه نگو . نگو . نگو....

نگو زندگی در بن بست را دوست داری.